Ruben Korfmaker

Ik zocht naar een aanhef voor deze column; eentje die iedereen aanspreekt. En gezien het verspreidingsgebied van deze krant zou Geachte Bolswarders prima kunnen. Dacht ik. Maar de krant staat ook online, dus kunnen er Madrilenen en Bengalezen bij. Of zelfs Leeuwarders. En dat zijn geen Bolswarders. Iets met dames en heren dan maar? Nee, zegt de NS, er zijn ook tussenvormen. Kennelijk kijken die niet op als je mijnheer of mevrouw tegen ze zegt, en dat is lastig bij het controleren van de plaatsbewijzen. In de treinen worden we daarom binnenkort geadresseerd met Geachte Reizigers, maar gezien de reputatie van de NS had het net zo goed Geachte Avonturiers kunnen zijn. Geachte Lezers? Dat kan, maar Google kan tegenwoordig voorlezen, en dan worden de lezers Geachte Luisteraars. En Nederland kent nog steeds 1,5% analfabetisme, dus sluit ik weer een groep uit. Gottegot, wat leven we toch in een ziekelijk correct landje. Assad bombardeert zijn volledige bevolking naar de kloten en wij zijn b

Ik was niet van plan geweest om me om te draaien en de zoveelste straatventer te woord te staan. Zelfs dit mooie meisje niet; ze deed me denken aan Keira Knightley, en was de derde al die dag. Daarom zette ik de pas er nog even stevig in. ‘Mijnheer,’ hoorde ik haar tegen mijn rug zeggen. ‘Heeft u al een compensatiezakje?’ Onwillekeurig hield ik mijn pas in en draaide me om. Wat was dat nou voor vraag? Goed, ik ben de vijftig ruimschoots gepasseerd, en ook mijn ouderdom komt met gebreken, maar de consequenties deel ik het liefst met intimi. Niet midden op het Schaapmarktplein in Sneek op zaterdagmiddag. Ik keek het meisje diep in haar reebruine ogen. Ze droeg het logo van een energiemaatschappij op haar borst en lachte me vriendelijk toe terwijl ze op mijn reactie wachtte. In tegenstelling tot de meeste gezonde jonge kerels van tegenwoordig, zoek ik de helft van alle levensvragen niet meer per definitie in mijn Sloggy of Björn Borg, maar door de impertinentie van de vraag was er toch ev

De eerste heb ik alweer gehoord: de bladblazer. Het meest overbodige en hinderlijke hulpmiddel dat aan het menselijke brein is ontsproten. Alhoewel ik bij nader inzien betwijfel of er een brein te pas is gekomen aan de ontwikkeling van een dergelijk misbaksel. Een machine die blaadjes van je eigen stoep naar die van anderen verplaatst. Mensen, wat is er mis met een hark? Een tijdje geleden zat ik aan tafel met een d irecteur van een middelgroot bedrijf. Het gesprek ging niet over tuingereedschap, maar over medewerkers die zonder hekjes en vallijnen aan het werk waren op een hellend dak. De man leefde zich uit. Wars van enige redelijkheid en inleving, sloeg hij verbaal en onbeargumenteerd om zich heen. Nu wordt de wet van de zwaartekracht niet opgeheven door de Arbowet, maar in de Arbowet staan wel een paar dingetjes om vallen te voorkomen of de gevolgen ervan te reduceren. Voor de directeur gold de zwaartekracht niet, en de arbowet al helemaal niet. Als er een medewerker naar beneden z

Ik moest boontjes hebben en het lot had mij de weg naar een authentieke groenteboer gewezen. Zo eentje met kisten voor de deur en een toonbank in de winkel. Ook voor de toonbank trof ik kisten aan, en in alle kisten zat prachtige verse groente. Ik moest slechts één vrouw voor mij dulden, maar dat gaf niet. Ik had de tijd. ‘Twee kilo sperzieboontjes,’ zei ze. De jonge knaap achter de toonbank liep naar de kist boontjes, deed een handje in een zak en liep twee meter verder naar de weegschaal. 157 gram. Ik hoorde hem denken: dat is nog geen twee kilo. Hij liep terug, deed er weer een handje in en liep terug naar de weegschaal. Kennelijk hadden we hier te maken met een vakantiewerker die zich de specifieke eigenschappen van het metrische systeem der maten en gewichten nog niet volledig eigen had gemaakt. Inmiddels zaten we op 692 gram; nog een kwartiertje te gaan. Ik suggereerde dat de jongeman misschien wat meer boontjes in de zak kon doen voor hij naar de weegschaal liep, maar ik teken

Situatie: een winderige, koude Nederlandse kustlijn, de marinehaven van Den Helder binnen bereik, een strandtent met een tafeltje en drie stoelen. Ik op één van die stoelen, bakje kibbeling op tafel. Toen ik vanaf de stoel de andere tafeltjes peilde, dacht ik even dat ik een waarschuwingsbordje had gemist. Er werd geen woord Nederlands gesproken. Het waren zonder uitzondering Duitsers die mij omgaven. Vriendelijke Duitsers, zeker, maar toch. Geen landgenoot te bekennen. Mocht ik daar eigenlijk wel komen? Werd ik niet meer dan gedoogd? Ik ga nu geen grapjes maken over ‘40-’45, dat komt zo. Een week later namelijk, hoorde ik het verontrustende bericht op de radio dat Luchtmachtbasis Leeuwarden onbereikbaar was geworden. Was de basis aangevallen? Waren onze dure F16’s naar de kloten geschoten in een tweede Pearl Harbor? De opgegeven reden zou een dergelijke uitleg kunnen rechtvaardigen, want er waren problemen met de bezetting, aldus de woordvoerder. En dát was in ‘40-’45 ook zo. Er waren

‘Best gek hè?’ Dat kinderen op de basisschool het woord peukje leren schrijven. Vond KWF Kankerbestrijding. Ik niet. Sterker nog, ik begrijp er helemaal niets van. Waarom zouden we geen woorden mogen leren schrijven met een negatieve betekenis? Op school leren we ook het woord holocaust. Gelukkig maar, want daarom kunnen we in boekjes schrijven dat we er alles aan moeten doen om dat soort dingen in de toekomst te voorkomen. En KWF, hoe zit het dan met woorden als as, vuur, rook en vloei? Mogen de kinderen die wel leren schrijven? Allemaal woorden die met roken te maken hebben. Oh ja, natuurlijk. Die woorden kunnen nog in een andere context worden gebruikt. Dan mag het weer wél. Het maakt de campagne van KWF wel wat selectief. Stel je voor zeg, dat we alleen woorden leerden die iets moois en leuks uitdrukken. Dan zouden er geen geschiedenisboeken bestaan en werd het ons onmogelijk om van onze fouten te leren. Neem het woord bijbel. Niet echt een sprookjesboek waarin iedereen nog lang

Op 26 maart was het weer zover. Het elftal had verloren en mij werd voor de zoveelste keer de rol van bondscoach opgedrongen. Onder meer RTL bracht het nieuws. Beelden van mannen en vrouwen die kond deden van een echec, een drama. Wij hadden verloren van Hongarije of Bulgarije of zo. Wij . Dat is dus inclusief Mij . En Wij waren allemaal bondscoach want, zo wist de verslaggever, Nederland had er 17 miljoen van. En die wisten allemaal hoe het beter moest. Ook ik moest mij aangesproken voelen, maar ik wist niet eens dat Wij speelden. Werkelijk geen idee. Ik heb de schurft aan voetbal, want zeg nou eerlijk, je schaamt je toch dood als je tijdens een kampioenschap de televisie aanzet, en Wij doen mee? Als hunebedbouwer, leeuw of viking verklede hulpbehoevenden die op straat met zijn zevenentwintigen doen alsof ze in een bobslee zitten. Door alcohol gemankeerde oranje gekken die oeh oeh roepen bij het zien van een zwarte doelman. Corrupte besturen die geen voetbaltoernooi organiseren in lan