Ruben Korfmaker

Als arbeidsinspecteur ontmoet ik veel mensen zoals Dirk. Harde werkers voor wie geen klus te gek is, geen dak te hoog en geen last te zwaar. Dirk stond op het dak. Het had gestormd, er waren platen losgerukt, kapot gegaan en weggewaaid. Nieuwe lagen op de grond in stapels te wachten op montage. Dirk was van de steiger gestapt om ergens iets beter bij te kunnen. Dirk was een harde werker; hij had nog meer te doen die dag. Niet voor de baas maar voor Wilma en de kleine die ze over twee maanden verwachtten. Dirk viel en zou zijn kleine meid nooit zien. Ik zag Dirk pas toen hij dood was. Leo heb ik wel leren kennen. Niemand wist dat Leo Leo heette. Iedereen zei Hé! Dan luisterde hij ook. Een opgeruimde kerel, altijd vrolijk. Op vrijdag haalde hij frikandellen, kroketten, loempia’s en voor vijfentwintig euro patat voor de hele bouw. Als voeger had hij een zwaar beroep, maar hij klaagde nooit. Zijn baas zette hem altijd extra in, want hij klaagde nooit. Hij kreeg het minimumloon uitbetaald...

Ik zag hem al van verre en hij mij ook. Hij stond onder een viaduct en zijn vriendjes, dat had ik gezien, waren van hem weggelopen. Ik hoorde ze nog wel, maar ze waren uit zicht. Hij stond en keek naar me. Omdat het viaduct deel uitmaakte van mijn wandelroute, zou ik hem gaan passeren. Hem was in dit geval een jonge knaap van een jaar of acht, misschien zeven, misschien net negen, met laarzen aan; zijn vest was bemodderd en zat scheef, zijn broek was enigszins afgezakt. Hij bleef me aankijken. ‘Meneer...’ zei hij toen ik hem op een paar meter was genaderd. Ik verwachtte een vervolg maar er kwam niets. In plaats van een vraag of een opmerking stak hij met moeite een hand in zijn linker broekzak. Hij voelde in alle hoeken, maar kennelijk vond hij niet wat hij nodig had. ‘Ja?’ vroeg ik een beetje ongeduldig, ‘wat is er?’ Ik was enigszins ongemakkelijk met de situatie. De jongen zei niets. Mijn gedachten begonnen intussen een eigen weg in te slaan. Wat zou er uiteindelijk uit een broekza...