Ruben Korfmaker

Als ik hier Steve Austin noteer, dan zit u waarschijnlijk niet meteen op het puntje van uw stoel, alert als een visarend en tot in de haarvaten gespannen. Dit zal evenmin gelden voor de naam Jamie Sommers. U zult hoogstens concluderen dat u de namen eerder hebt gehoord; dat ze u niet volstrekt onbekend voorkomen. Welnu, Steve Austin was de bionische man; de man van zes miljoen. Jamie Sommers was zijn vrouwelijke equivalent. Steve en Jamie waren door diverse medische ingrepen ter waarde van ieder zo’n zes miljoen dollar veranderd in een soort robot, maar ze leefden wel. Ze combineerden de voordelen van het leven met de verworvenheden van de techniek. Alhoewel ik bijna zeker weet dat de techniek op het moment dat de serie werd opgenomen zeker nog niet in staat was om robots te bouwen. En juist dat maakte het zo leuk; ik bekeek de serie toentertijd met veel plezier. Nu, pakweg vijfendertig jaar later, is het technisch wel mogelijk een robot te bouwen maar, ik hoor het u denken, het ombouw...

Ik was er nog nooit geweest. Als zelfbeëdigd francofiel schaamde ik mij reeds langere tijd voor het onverteerbare feit dat ik de westkust onder Normandië nog nimmer had bezocht: het was hoog tijd voor een nadere exploitatie. In dit specifieke geval mocht de Golf van Morbihan in het zuiden van de fraaie regio Bretagne dit jaar rekenen op mijn weloverwogen komst en een verblijf van maar liefst twee weken. Maar niet nadat ik mij, samen met echtgenote en zoon twee dagen had opgehouden in het prachtige Pays d’Auge in Normandië. Het land van de room en de appels. Het woord pittoresk is er uitgevonden, het sterft er van het melkvee (nodig voor de room) en de meeste van de geteelde appels zijn er, heb ik mij er laten vertellen, niet te vreten. En dat hoeft ook niet want ze zijn voor de cider. Ik had mij voorgenomen het korte verblijf te spenderen aan het rijden van de route de cidre , een traject van een kilometer of veertig waarin het prachtige landschap zich verenigt met het plezier en...