Ruben Korfmaker

Katholieken zijn allemaal oud. Ik weet niet hoe ze het doen, maar er bestaan geen jonge katholieken. Ik zie ze niet. Op de avond van de dag van de inauguratie van de paus, wist ik mij omringd door heel veel katholieke dames. Ik had geen straf of zo, nee, de dames hadden het vocaal ensemble van Ma ingehuurd om zich te vergewissen van een recreatief en onderhoudend uurtje vol zang, anekdotes en gitaarspel. En ze waren allemaal oud. Allemaal. De gemiddelde leeftijd in de zaal kwam overeen met die van de kardinalen tijdens het conclaaf waarin Franciscus I werd gekozen tot paus. Biologisch gezien kan het niet, ik weet het, maar als ik katholieken zie, zijn ze oud. En er zijn er wel een miljard van. Allemaal oud. Ze worden geënt of zo. Je breekt er een vinger af, stopt die samen met wat hosties voor de voeding in wat aarde. Regelmatig begieten met wijwater en na verloop van tijd heb je een nieuwe oude katholiek. Zo moet het bijna wel gaan. In ieder geval is het celibaat op die manier ook ...

Mijn handdoek was gejat. Mijn handdoek met daarin gevouwen de fles showergel. Voor het eerst na mijn vakantie en een stevige griep had ik besloten weer eens gebruik te maken van mijn peperdure zwemabonnement en dus besprong ik na ruim  drie weken tijd in een enthousiast zweefmoment het warme chloorrijke water van het plaatselijke zwembad. Ik had uitgerekend dat het net kon. Om kwart voor drie had ik een presentatie in Dokkum en als ik exact dertig minuten zou zwemmen, kwam alles goed. Maar niet alles kwam goed. Niemand was die dag bijvoorbeeld van plan van zijn baan te wijken om anderen ruimte te geven, er waren relatief veel vrouwen die naast elkaar in het midden van het bad bij voorkeur niet zwommen en mijn grote vriend de zeerob was er weer: een bebaard zwaargewicht dat zich gewoontegetrouw als een murene over de bodem bewoog, als zodanig de indruk op zich vestigend dat hij anderen van onderen bekeek, zich dientengevolge niet erg geliefd maakte en die er zijn integrale leven voo...