Ruben Korfmaker

Toen de deeltijdschrijver de basisschoolleeftijd had, frequenteerde hij in ruime zin en met veel plezier de inmiddels reeds lang ontmantelde speeltuin in Bolsward. Dit centrum van vertier lag, als ik het wel heb, aan de Pieter Coopmansstraat, op de hoek met de Claes Baerdtstraat. Ik wipte, schommelde, draaide en gleed dat het een lieve lust was en bracht er met gemak een volledig dagdeel zoet. En ik was niet de enige. Voor veel leeftijdgenootjes was de speeltuin het toevluchtsoord voor de woensdagmiddag. Op het speeltuinterrein bevond zich een klein hokje, met daarvoor of, bij slecht weer erin, Mijnheer De Wit . We deden wat Mijnheer De Wit zei; hij was de baas en ja, we zeiden Mijnheer tegen hem. Tegelijkertijd schommelden wij van het ene leermoment naar het andere. We leerden iets over sociale contacten, over omgangsvormen, over gezagsverhoudingen en we leerden dat je voor een wip altijd met zijn tweeën moet zijn. Een staartdeling, de tafel van 8 of een grammaticaal vraagstuk heb i...

België is mooi. Ik reis met iets te weinig regelmaat, maar altijd met groot genoegen af naar de Ardennen en verblijf er graag temidden van de glooiende landschappen, in comfortabele gites en pittoreske dorpjes, verheug mij er op lange wandelingen langs berg en dal en drink er met smaak een goed glas bier, betrokken van een van de vele kloosters in het land. Daarbij komt dat de Belgen leuk zijn, vaak en hard lachen, trots zijn op hun land en in tegenstelling tot de Fransen, het soort Frans spreken dat ik versta. Het is het idee dat ik heb van België en Belgen. Het idee dat zich in mijn gemoed nestelt als ik er met een pet op de kruin, bezonnebrild gelaat en van spiegelreflex voorziene borstpartij rondloop, bier drink en Vlaamse gaaien eet in een familiair aandoend, ongedwongen restaurantje. De nieuwszenders leren ons echter wat anders. Bijvoorbeeld dat België, voor wat de officieel gesproken talen betreft, is verdeeld als een aangesneden slagroomtaart. Dat geen Franstalige ooit zal word...