Ruben Korfmaker

Ik behoor niet tot de groep Nederlanders die s ochtends met uitbundige vreugde de lakens van zich werpt, in de badkamer de spiegel bestudeert en tot de conclusie komt dat daar iemand staat waar hij trots op is, zich vier keer fier op de borst slaat, een keer Tjakka roept en staat te popelen om de aanstaande dag vol uitdagingen en heerlijkheden tegemoet te treden. Als ik mij uit bed laat vallen, het bed rond, de badkamer bereik en mij ertoe gedwongen heb de man in de badkamerspiegel recht in de ogen te kijken, moet ik altijd denken aan de Rijdende Rechter. Ik zal het ermee moeten doen . Andere oneliners als het is niet anders , vandaag valt het mee en na een uurtje wordt het beter frequenteren de geest en werken op het gemoed. Als een vonnis van de rechter, word ik elke ochtend geconfronteerd met een voldongen feit. Het leven van een gourmand, een lekkerbek, trekt nu eenmaal zijn sporen. Niet alleen in het gelaat, maar zeker ook een half metertje eronder. Als ik na wat koud water ...

In 1999 was ik met echtgenote op Texel. Het was het laatste Waddeneiland dat ik nog moest aandoen om mijn persoonlijke rijtje te completeren. Op de andere vier eilanden was ik al geweest. Op twee ervan zelfs erg vaak, maar nu was ik voor het eerst op Texel. In De Cocksdorp. Met C-O-C-K.  En ik vond Texel mooi. Goed, het is welbeschouwd een voortzetting van het vasteland, maar de Slufter is prachtig en de kustlijnen op de eilanden zijn immer een lust voor het doelgerichte toeristenoog. Texel haalt het niet bij Schiermonnikoog, maar Texel heeft iets wat Schiermonnikoog niet heeft, of tenminste in veel mindere mate. Schapen. Op Texel sterft het ervan. Zo'n veertienduizend. En al die schapen moeten worden geschoren, opgevoed en geslacht. In de eerste twee gevallen blijft zo'n schaap leven, in het derde niet. Maar opvoeden, hoe gebeurt dat dan? Wel, in Frankrijk eet men graag schaap en de Fransen hebben bedacht dat als je die beesten dicht bij zee laat grazen, het vlees een zilte t...