Ruben Korfmaker

Het stond vanochtend allemaal in het AD. Een man die een meisje vermoordt omdat hij zogenaamd uitbehandeld was en, op een bladzijde ervoor, een jonge vrouw die, omdat ze haar eigen bijdrage van € 200,- die tegenwoordig voor psychische hulp wordt gevraagd, niet kan betalen, zichzelf om het leven helpt. We zijn op de goede weg, mevrouw Schippers. Nog een half jaartje, dan zit de zorg in Nederland op het niveau van dat in Zimbabwe. Heeft Robert Mugabe het kennelijk nog niet eens zó slecht gedaan.

De verwachting was dat het zwaar zou zijn, de realiteit wees niet anders uit. De eerste werkdag na een mooi weekend van louter ontspanning brak meedogenloos aan. Ik moest weer aan de slag. Maar nu, zo net na de lunch, The Köln Concert van Keith Jarrett op de speakers, moet ik aan bijstellen gaan denken. Het tellen der zegeningen. Voor mij breekt er tenminste weer een werkdag aan, nietwaar? En zo'n klotebaan heb ik nu ook weer niet. Met aftrek van de nodige ergernissen houd ik nog heel wat interessants en moois over. Alleen de ochtend was een worsteling, en... vrijdag ben ik alweer vrij. Ik mag niet klagen en zal het daarom ook maar niet doen.

Ik ben weer thuis van een weekendje Ardennen met de vrienden, door intimi dikwijls aangeduid als vieze-mannen-weekend. Maar de douche was functioneel en er was een prima bad, dus viel de reinheid erg mee. De geest raakte op een enkel ogenblik overigens wel enigszins vertroebeld door de bijzondere Belgische triples en de meegenomen voortreffelijke whisky. Toch zijn we, op een kapotte Ipod en een gebroken kies van één van de vrienden na, prima uit de strijd gekomen. Het kan nog wel eens.