Ruben Korfmaker

Ik zocht naar een aanhef voor deze column; eentje die iedereen aanspreekt. En gezien het verspreidingsgebied van deze krant zou Geachte Bolswarders prima kunnen. Dacht ik. Maar de krant staat ook online, dus kunnen er Madrilenen en Bengalezen bij. Of zelfs Leeuwarders. En dat zijn geen Bolswarders. Iets met dames en heren dan maar? Nee, zegt de NS, er zijn ook tussenvormen. Kennelijk kijken die niet op als je mijnheer of mevrouw tegen ze zegt, en dat is lastig bij het controleren van de plaatsbewijzen. In de treinen worden we daarom binnenkort geadresseerd met Geachte Reizigers, maar gezien de reputatie van de NS had het net zo goed Geachte Avonturiers kunnen zijn. Geachte Lezers? Dat kan, maar Google kan tegenwoordig voorlezen, en dan worden de lezers Geachte Luisteraars. En Nederland kent nog steeds 1,5% analfabetisme, dus sluit ik weer een groep uit. Gottegot, wat leven we toch in een ziekelijk correct landje. Assad bombardeert zijn volledige bevolking naar de kloten en wij zijn b

Ik was niet van plan geweest om me om te draaien en de zoveelste straatventer te woord te staan. Zelfs dit mooie meisje niet; ze deed me denken aan Keira Knightley, en was de derde al die dag. Daarom zette ik de pas er nog even stevig in. ‘Mijnheer,’ hoorde ik haar tegen mijn rug zeggen. ‘Heeft u al een compensatiezakje?’ Onwillekeurig hield ik mijn pas in en draaide me om. Wat was dat nou voor vraag? Goed, ik ben de vijftig ruimschoots gepasseerd, en ook mijn ouderdom komt met gebreken, maar de consequenties deel ik het liefst met intimi. Niet midden op het Schaapmarktplein in Sneek op zaterdagmiddag. Ik keek het meisje diep in haar reebruine ogen. Ze droeg het logo van een energiemaatschappij op haar borst en lachte me vriendelijk toe terwijl ze op mijn reactie wachtte. In tegenstelling tot de meeste gezonde jonge kerels van tegenwoordig, zoek ik de helft van alle levensvragen niet meer per definitie in mijn Sloggy of Björn Borg, maar door de impertinentie van de vraag was er toch ev

De eerste heb ik alweer gehoord: de bladblazer. Het meest overbodige en hinderlijke hulpmiddel dat aan het menselijke brein is ontsproten. Alhoewel ik bij nader inzien betwijfel of er een brein te pas is gekomen aan de ontwikkeling van een dergelijk misbaksel. Een machine die blaadjes van je eigen stoep naar die van anderen verplaatst. Mensen, wat is er mis met een hark? Een tijdje geleden zat ik aan tafel met een d irecteur van een middelgroot bedrijf. Het gesprek ging niet over tuingereedschap, maar over medewerkers die zonder hekjes en vallijnen aan het werk waren op een hellend dak. De man leefde zich uit. Wars van enige redelijkheid en inleving, sloeg hij verbaal en onbeargumenteerd om zich heen. Nu wordt de wet van de zwaartekracht niet opgeheven door de Arbowet, maar in de Arbowet staan wel een paar dingetjes om vallen te voorkomen of de gevolgen ervan te reduceren. Voor de directeur gold de zwaartekracht niet, en de arbowet al helemaal niet. Als er een medewerker naar beneden z