Spoken
Afhankelijkheid is één van de grootste nadelen van het ouder worden, althans dat vinden mijn ouders. Ik kan me er wel wat bij voorstellen. Niets meer zelf kunnen doen, altijd iemand moeten vragen, zelfs voor de kleinste dingetjes. Verzwarende bijkomstigheid is dat mij vader, die met zijn eenentachtig jaar nog steeds fier de pollepel hanteert, geen genoegen neemt met, bijvoorbeeld, nootmuskaat, kerrie of djinten van de Jumbo. Dat moet van de Toko komen want als het niet van de Toko komt, dan is het niet te vreten. Dat geldt ook voor de kroepoek (die hij droog koopt en zelf bakt), de oregano, de sambal etc. Dus moet er iemand naar de Toko en, u raadt het al, die is er niet in hun woonplaats. Bij kennissen, vrienden en familie wordt daarom subtiel navraag gedaan of er binnenkort een stad wordt bezocht waar een Toko is gevestigd; dan maakt pa alvast even een lijstje. En zo gebeurt het dat buurvrouw, vriend of zangpartner van ma zich voor pa naar een heerlijk geurend Indonesisch Kruidenwinkeltje spoedt om het lijstje af te werken. Het tasje met kruiden wordt dan een paar dagen later afgeleverd, er wordt afgerekend en de kruiden worden opgeruimd.
Nu is het niet zozeer een kwestie van ouderdom, maar meer een zaak van een parallelle wereld met geesten en spoken, dat zo'n beetje alles in mijn ouderlijke woning zich op de één of andere manier uit zichzelf verplaatst naar plaatsen waar het niet meer te vinden is. Het huis van mijn ouders kan met gemak worden beschouwd als een dependance van de Bermudadriehoek. Het zakje van de Toko was ergens neergelegd voordat het opgeruimd zou worden, en is na het afrekenen niet meer opgedoken. Ook niet toen pa de locatie probeerde te achterhalen met zijn pendel. Pas toen met hetzelfde boodschappenbriefje dezelfde boodschappen waren gehaald kon het spul worden opgeruimd. Dit keer gebeurde het met kruiden, maar de volgende keer zijn het sokken, of is het de schaar. Ik denk dat het ouderlijk huis door de ons reeds ontvallenen is uitgezocht om als doorvoer van nuttige en lekkere spulletjes te fungeren. Dus mocht u plannen hebben binnenkort van een flat te springen en er is een gitaar, een boek of een CD waar u niet zonder kunt, breng ze langs. Mijn ouders zorgen ervoor dat u aan gene zijde niets hoeft te missen.
Nu is het niet zozeer een kwestie van ouderdom, maar meer een zaak van een parallelle wereld met geesten en spoken, dat zo'n beetje alles in mijn ouderlijke woning zich op de één of andere manier uit zichzelf verplaatst naar plaatsen waar het niet meer te vinden is. Het huis van mijn ouders kan met gemak worden beschouwd als een dependance van de Bermudadriehoek. Het zakje van de Toko was ergens neergelegd voordat het opgeruimd zou worden, en is na het afrekenen niet meer opgedoken. Ook niet toen pa de locatie probeerde te achterhalen met zijn pendel. Pas toen met hetzelfde boodschappenbriefje dezelfde boodschappen waren gehaald kon het spul worden opgeruimd. Dit keer gebeurde het met kruiden, maar de volgende keer zijn het sokken, of is het de schaar. Ik denk dat het ouderlijk huis door de ons reeds ontvallenen is uitgezocht om als doorvoer van nuttige en lekkere spulletjes te fungeren. Dus mocht u plannen hebben binnenkort van een flat te springen en er is een gitaar, een boek of een CD waar u niet zonder kunt, breng ze langs. Mijn ouders zorgen ervoor dat u aan gene zijde niets hoeft te missen.
Reacties
Een reactie posten