Eend

De Sint is ingescheept. Hij zit weer veilig met al zijn huppelende hulpjes, schimmige schimmels en leeg laadruim op de woeste wateren van de Noordzee. U ziet, ook het stijlfiguur alliteratie kent geen geheimen voor mij. Sinterklaas heeft de cadeaus afgegeven en een jaar van niets doen op de Spaanse Costa's lokt. Het is hem van harte gegund en ik ben weer een jaar van hem af. Echtgenote en ik hebben vijf eenden van hem gekregen. Echte levende eenden. Ze gaan waarschijnlijk eieren leggen; ze zorgen voor opvolging en als hun tijd gekomen is, dan gaan ze de pan in. Een pan in Bangladesh weliswaar, want we kregen de eenden niet zelf. Gelukkig, want wat moet ik met levende eenden? Ik koop ze altijd in blik. Echtgenote en ik kregen een briefje met een gedicht; de eenden werden via Oxfam Novib geschonken aan een gezin dat ze harder nodig had dan wij. Een Bengalees gezin dus. Ik heb mij laten vertellen dat de mensen in dat land zo arm zijn dat ze niet eens een oven hebben. Dat is jammer, want daarmee valt een mooie schaal Confit de Canard buiten de mogelijkheden. Iedereen zou dat gerecht eens moeten proberen, maar dat zit er dus niet in. Nochtans was het cadeau aanleiding voor mij om op internet wat foto's van de toekomstige domicilie van onze kwakende vrinden te bekijken. Tja,... toen zag ik, naast mooie gebouwen en militaire actie, armoede; heel veel armoede eigenlijk. Voor het gemak ga ik ervan uit dat de eenden bedoeld waren voor dàt deel van Bangladesh. Waar ik het dus net nog had over een oven, mogen we inmiddels blij zijn als de trotse eendenbezitters een opscheplepel tot hun bezit mogen rekenen. Het verschil met pakjesavond kon niet groter zijn. Het ultieme niks van Playmobil, Pet Shop en Barbie tegenover de overvolle leegte van ellendige sloppenwijken in Dhaka. En binnenkort lopen daar vijf eenden. Mijn eenden. Heb ik nu een goed gevoel over het cadeau? Ja, eigenlijk wel. Ik heb mij niet vergrepen aan de plastic wereld die om mij heen in alle hevigheid uit het pakpapier tevoorschijn kwam. En het gezin in Bangladesh is weer voor even geholpen. Maar echt blij ben ik niet. Zolang het nodig is dat ik vanuit mijn overdaad en mijn luie stoel vijf eenden aan mensen aan de andere kant van de wereld moet geven om hun levensstandaard te verdubbelen, is er iets mis met de verdeling van de wereldopbrengsten. Dit wilde ik, met de kerstdagen in het verschiet, heel even gezegd hebben. Natuurlijk koop ik weer een paar fijne flesjes wijn, een mooie malt whisky, wellicht een goede biefstuk en een moot verse zalm. Ik zal drinken en eten, maar vanaf nu zullen de vijf eenden altijd op de achtergrond aanwezig zijn en mij op gezette tijden op mijn schouder tikken om mij eraan te herinneren dat alles niet zo vanzelfsprekend is als we met zijn allen denken.
Prettig kerstfeest.

Terug naar Ruben

Reacties

Populaire posts van deze blog

Geacht schoelje

Bladblazer

Val