Slager

De kerst is aanstaande, en daarmee de met deze feestdagen correlerende copieuze dis. Net als voorgaande jaren werd ik door de schoonfamilie, zonder te informeren naar mijn ambities in deze, aangewezen als chef de cuisine. Iedereen weet inmiddels dat ik het graag doe, koken voor een gezelschap. Mijn gastronomische inbreng is een gegeven, en als zodanig dien ik tijdens de eerste kerstdag acht volwassen, en vijf jeugdige, dan wel adolescente monden te vullen. In tegenstelling tot velen, leef ik naar het moment toe waarop ik mag beginnen met het snijden, kruiden en marineren van de gerechten die ik een paar weken tevoren heb geselecteerd. Ik trek er altijd ruim de tijd voor uit, want het feest van alimentatie kent geen haast. Noch in de (voor)bereidings-, noch in de metabolische fase. Omdat iedereen wat te eten moet hebben en niet iedereen alles lust, zal het feest meerdere gerechten kennen, die buffetmatig worden aangeboden. En een van de gerechten is een rollade, vanzelfsprekend zelf gerold. Het kruiden vindt in dit geval op Italiaanse wijze plaats, wat ervoor heeft gezorgd dat het ding als porchetta op het menu is terechtgekomen. Bij de bereiding moest ik uitgaan van een lap buikspek van anderhalve kilo, maar ik wist dat de slager het tot zijn dienstverlening rekent om de koopwaar in behapbare brokken aan te bieden. Als ik een ongesneden stuk varkensbuik wilde hebben, dan moest ik dat bestellen alvorens de keurslager in kwestie het mes erin had gezet. En dat was precies wat ik zaterdag deed. Een grote lap buik, aan één stuk en zonder zwoerd, en een soepkip om zelf een mooie bouillon te kunnen trekken. Ik kreeg een nummer waarmee ik de bestelling kon ophalen: 492. En dat was precies wat ik vanochtend deed. De winkel aan mijn kant van de toonbank was helemaal leeg. Geen klant, geen schoonmaker, geen postbode, niets. Aan de andere kant daarentegen, stonden de slager en vier dames. Ik noemde het nummer van mijn bestelling, en een van de dames ging aan de slag. Al snel vroeg een tweede dame of ik al geholpen werd. Ik zei dat ik al geholpen werd. ‘Stilte voor de storm?’ vroeg ik de slager, en hij vertelde dat dit de drukste dag van het jaar was. Bestellingen voorbereiden die de volgende dag zouden worden opgehaald. De drukste dag; ik durfde nauwelijks meer de stempelkaart te pakken, maar deed het toch. Een derde dame ging met de stempels in de weer. Intussen kwamen uit de ruimte naast de winkel nog twee dames, zodat de stand op zeven één voor het slagerspersoneel stond. Toen de varkensbuik was gevonden en de soepkip even later ook, was het tijd voor het administratieve deel bij de kassa. De codes klopten niet, en dames kwamen over schouders meekijken. Ze deden suggesties en concludeerden uiteindelijk dat het toch iets anders moest zijn. Op een goed moment waren er drie buitengewoon aardige dames op de drukste dag van het jaar, bezig met mijn buikspek. Welke man wil dat nou niet? Ik vroeg het me zomaar af. Gelukkig mocht ik uiteindelijk gewoon betalen en even later fietste ik met flinke tegenwind naar huis. De laatste ingrediënten voor de copieuze dis waren aangeschaft. De kip heb ik net voor de middag aan het werk gezet in een pan met heel veel lekkere verse groenten en kruiden. De buik rol ik morgen. Er is geen haast; ik neem de tijd. En dat zou u ook moeten doen. Prettige feestdagen! En een goed 2017.