Posts

Posts uit maart, 2015 tonen

Arbo

De man tegenover me keek weg. Bij het verwerken van de zojuist gehoorde mededeling kon hij de indringende blik van de boodschapper niet gebruiken. Hij murmelde een zin die gezien het gehanteerde volume niet voor mij was bestemd, maar waaruit desondanks een ferme krachtterm viel op te maken. Hij bracht zijn rechterhand naar zijn mond, stak er twee vingers in en floot. Tegelijkertijd gebaarde hij met zijn linkerhand naar twee collega’s die even verderop op het schuine dak vanaf de dakkapel en hoger, de pannen aan het leggen waren. De man had zich zojuist aan mij voorgesteld als Arie. De achternaam was nog net iets teveel gevraagd, maar daar kwamen we straks wel uit. Hij riep naar zijn collega’s dat ze moesten komen, maar het bevel smoorde in de pogingen van Jan Smit om via de radio van een cirkelzaagmerk de steigerbouwers aan de overkant van de straat tot wanhoop te drijven. In een tegenoffensief stuurden zij op hetzelfde volume iets van Deep Purple onze kant op. Eén van de twee colle

Piep

In de jaren ‘70, ‘80 en ‘90 was gehoorbeschadiging geen onderwerp van belang. De piep in je oren na een concert ging wel weer weg en rockmuziek onder de 110 dBA was het niet waard om een paar tientjes voor uit te geven. Dan kon je net zo goed een LP opzetten. Koptelefoons werden tot het uiterste gedreven en de speakers kregen geen kans te verstoffen, er was simpelweg geen gevaar. En dus stelde ik onbevangen en zonder besef van enig risico mijn oren vanaf eind jaren ‘70 bloot aan te hard geluid. Concerten van Satriani, Toto en TC Matic zijn voorbeelden van absurd volume. Ik stond vooraan, de broek resoneerde mee op de bas en bij elke stoot van de basdrum stierf mijn gehoor een beetje. Er was geen angst, de piep in de oren nadien verdween wel weer en ik hoorde jaren lang alles nog prima. Tot dat ineens niet meer zo was. Op een slechte dag, misschien vijftien jaar geleden, bleef de piep. En hij is er nog. Denk ik. Ik hoor het niet meer omdat er daarna nog een heleboel andere piepjes in e