Speksteen
Deze week moest ik speksteen snijden. Moest, want er was in mijn geval geen sprake van vrijwilligheid, verlangen of vreugde. Integendeel, daar waar de collega’s met wie ik deze teamactiviteit deed al dagen vantevoren trilden van lust, brak mij het koude zweet uit en toonde de bloeddrukmeter een significante stijging. Je wordt er rustig van, zeiden ze. Het hoofd zou er leeg van raken. Maar ik wilde niet speksteen snijden. Ik wilde niet! Jaren geleden ben ik eens onderworpen aan iets wat Management Drives heette. Een zonder twijfel peperdure bijeenkomst, van dienstwege verstrekt, waarin in drie dagen werd bepaald waarom je deed wat je deed. Wat je drijfveren waren dus. Het kwam er eigenlijk op neer dat het niets uitmaakte wat je deed als anderen maar wisten waaróm je het deed. Ik ben toen te weten gekomen dat ik onmogelijk te porren ben voor een activiteit waarvan ik zelf het nut niet inzie. En nu ging ik speksteen snijden.
Er lag een stapel stenen op tafel; van die dingen die je overal om je heen kunt vinden, maar deze waren met de boot speciaal voor mij en mijn collega’s uit Brazilië naar Groningen gevaren. Eigenlijk was er niets vreemds mee. Ja ze waren zacht, misschien kwam dat door de lange reis, maar ook deze zouden soepeltjes door een raam breken als je er een goeie slinger aan gaf. Jan, onze speksteensnijleraar, vertelde erover, hij gaf aanwijzingen en legde uit wanneer je welk stuk gereedschap moest gebruiken als je een steen er op een bepaalde manier wilde laten uitzien en daarna was het zover. Het gevreesde moment was onherroepelijk daar. 'Zoek een mooie steen uit, kijk wat je erin ziet en ga aan het werk' zei Jan. Een mooie steen. Op tafel lag een stapel kiezels. Wat nou mooie steen? Ik pakte maar wat. Mijn enige criterium was klein, het moest snel klaar kunnen zijn. Ik hak er gewoon een punt af, dacht ik, en noem het 'onvoltooid'. Er zat een gat in mijn steen en omdat het een mooi rond boorgat was, verdacht ik Jan van enige voorbereiding. Het zou waarschijnlijk iets van een hanger moeten worden. Ik keek, en keek nog een keer. Ik draaide de steen om, keek weer. Intussen zag ik mijn collega’s slijpen, vijlen, schaven en schuren dat het een aard had, alsof ze nooit wat anders hadden gedaan en ik had werkelijk geen idee wat ik ermee moest. Jan probeerde nog wat: 'Zie je er wat in?' vroeg hij. 'Nou ja, het heeft wel wat weg van een steen.' Geen idee. Werkelijk helemaal niks. 'Anders begin je gewoon' probeerde Jan. Ik vreesde een dergelijke aanmoediging al, het is de standaard voor de kneus in de groep. En dus zat ik op een mooie zonovergoten dinsdagmiddag die eigenlijk buiten zou moeten worden doorgebracht, in het pittoreske Groningen een klein kutsteentje met een boorgaatje te schuren en wist ik dat ik gek werd. Normale mensen doen dat niet. Die drinken een goed glas Bordeaux bij een open haard als ze tot rust willen komen. Die gaan echt niet een verweerd stuk steen uit, godbetert, Brazilië zitten verstoffen met een vijl en schuurpapier om zen te worden. Niettemin ben ik er in geslaagd een soort hanger te scheppen. Ik heb er een koord doorheen getrokken en echtgenote deed alsof ze er blij mee was. Dat was genoeg voor mij. Het was goed zo. Maar alstublieft, laten we volgend jaar weer gewoon gaan bowlen.
Reacties
Een reactie posten