Pesten

Kleine Wim werd gepest en niemand wist waarom. Misschien omdat hij niet zo groot was als andere kinderen; wellicht vanwege zijn blauwe ogen. Er waren geen aanknopingspunten. Na school werd hij opgewacht en getreiterd. In school werd hij stiekem geknepen of geduwd. Er werden bedreigingen getweet en verwensingen gefacebookt. Leraren wisten dat er wat was, maar ze konden er geen vinger op leggen. De ouders van Wim hoorden de afschuwelijke verhalen en konden niets doen. Wim bleef langer op school om de leraar te helpen; dacht de leraar. De ware reden was een stuk triester. De leraar zag het niet.

Toen Wim vijftien jaar was, fietste hij om de halve bomen van de spoorwegovergang heen en liet zichzelf uiteenrijten door de intercity Groningen-Utrecht. De school dompelde zich in diepe rouw, de pesters huilden, de ouders waren voor hun leven getekend en de leraren vroegen zich af waarom ze niets hadden gemerkt. De directeur sprak de toegesnelde media toe en zei dat een externe commissie de zaak zou onderzoeken. De onderste steen moest boven komen want voordat er een schuldige kon worden aangewezen moest volstrekt zeker zijn of het inderdaad zelfmoord was en of de zelfmoord het gevolg was van de pesterijen.

Aan de andere kant van de aarde, Down Under, niet al te ver van the Land of Mordor, woonden twee DJ’s, Aragorn en Galadriel. Ze draaiden plaatjes, ze lulden er wat slap in om en ze maakten grapjes. Eén van die grapjes was het bellen van het ziekenhuis waar de toekomstige koning van de Britse Gemenebest zich klaarstoomde binnen de intermurale vruchtwateren van de uterus. Galadriel deed de Queen na en vroeg naar de stand van zaken. Just having a laugh mate. De receptioniste verbond door en inderdaad, iedereen vond het leuk. Zelfs de Prince of Wales plooide een glimlach rond zijn royal teeth. Wat een schobbejakken daar Down Under. Twee dagen later beroofde de receptioniste van het ziekenhuis zich van het leven, en ineens waren Galadriel en Aragorn geen schobbejakken meer, maar misdadigers die moesten boeten voor wat ze hadden aangericht. Dat schorem moest hangen. Maar Down Under werden geen externe commissies ingesteld; de twee werden meteen over het randje van de mountain of doom gekieperd. Geen onderste steen, geen vragen, geen onderzoeken. Hoe durfden ze de Queen na te doen? Je weet toch meteen dat er dan doden vallen? Het is heel normaal dat mensen zich na een dergelijke grap van het leven beroven om de daders terug te pakken. Zo werden ze lekker een leven lang opgezadeld met een schuldgevoel. Lekker Puh! Hahahahaha!

Ik heb het programma van Galadriel en Aragorn nooit gehoord, maar ik heb er een voorstelling bij. Het zal zoiets zijn als het programma dat mijn zoon als wektoon heeft uitverkoren. Een hoop geouwehoer en inhoudsloze kabaalmakerij die voortkomt uit een volstrekt denigrerende opvatting over het intelligentieniveau van onze jeugd. Een soort programma dat voor de labiele mens reden kan zijn voor de ultieme consequentie. Maar Aragorn en Galadriel pestten niet, waren het waarschijnlijk ook niet van plan. Toch had de wereld al wel een oordeel over hen gevormd. De pesters van Wim moeten straks vragen gaan beantwoorden aan een externe commissie en daar blijft het waarschijnlijk bij. Pesters hebben hulp nodig, hoorde ik gisteren op de radio; ze zijn zielig en mogen niet worden gestraft. Kennelijk ook als die pesterijen tot de dood hebben geleid.
Zowel de ligging als de opvattingen van Down under zijn tegenovergesteld aan die van ons. Het zou mooi zijn als we elkaar halverwege ontmoeten. Zij wat minder, en wij wat strenger. Ergens halverwege; in Pakistan of zo.

www.rubenkorfmaker.nl

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Geacht schoelje

Bladblazer

Val