Michelle

België is mooi. Ik reis met iets te weinig regelmaat, maar altijd met groot genoegen af naar de Ardennen en verblijf er graag temidden van de glooiende landschappen, in comfortabele gites en pittoreske dorpjes, verheug mij er op lange wandelingen langs berg en dal en drink er met smaak een goed glas bier, betrokken van een van de vele kloosters in het land. Daarbij komt dat de Belgen leuk zijn, vaak en hard lachen, trots zijn op hun land en in tegenstelling tot de Fransen, het soort Frans spreken dat ik versta. Het is het idee dat ik heb van België en Belgen. Het idee dat zich in mijn gemoed nestelt als ik er met een pet op de kruin, bezonnebrild gelaat en van spiegelreflex voorziene borstpartij rondloop, bier drink en Vlaamse gaaien eet in een familiair aandoend, ongedwongen restaurantje. De nieuwszenders leren ons echter wat anders. Bijvoorbeeld dat België, voor wat de officieel gesproken talen betreft, is verdeeld als een aangesneden slagroomtaart. Dat geen Franstalige ooit zal worden betrapt op het uitspreken van een Nederlands woord en andersom. Dat de premier (of minister-president) wel probéért Nederlands te spreken, omdat hij premier is van Alle Belgen, maar dat het wel ontzettend beroerd zijn strot verlaat, dat ook de schandalen in de Belgische katholieke kerk een dieptepunt hebben bereikt en dat Alle Belgen weliswaar tegen kinderporno en -verkrachting zijn, maar dat mevrouw Michelle Martin toch bijna weer vrij rondloopt. Michelle Martin.
Ach ja! Dat was toch de vrouw van die Marc Dutroux? Weet u het nog? Het beest van Marcinelle, het monster van Jumet. An en Eefje, Julie en Mélissa, Laetitia en Sabine. Direct verantwoordelijk voor de dood van tenminste twee van hen door ze te laten verhongeren in hun louche kelders. En zo zien wij het gebeuren dat de Belgen het ineens verbazingwekkend eens zijn. Michelle Martin mag niet vrij. Ze moet blijven waar ze zit. In het kot. Zestien van de dertig jaar uitzitten is voor de Belgen niet zwaar genoeg. Natuurlijk niet. Ze mag nooit meer vrij. Nooit! Nu blijkt de rechter die besloten heeft dat Martin mag worden vrijgelaten, een dergelijke volksopstand waarschijnlijk te hebben voorzien want Martin mag niet echt vrij; ze moet het klooster in. Ik weet niet wat ik liever zou hebben als ik mijn leven noodgedwongen in gevangenschap moest slijten; een Belgische gevangenis of een katholieke. De rechter kiest voor het laatste en gaat daar volledig scheef. Michelle Martin is namelijk strafrechtelijk veroordeeld voor de mishandeling en het doodhongeren van kinderen. Zijn dat nu niet precies de kwaliteiten van de katholieke kerk? De rechter plaatst Martin in een omgeving, aan het zicht van de wereld onttrokken en zonder twijfel voorzien van kelders, waar ze de activiteiten die ze zestien jaar geleden noodgedwongen moest staken, gewoon weer kan oppakken. Wellicht geholpen door haar nieuwe katholieke geestverwanten. En dus kunnen de Belgen om veiligheidsredenen het klooster van Malonne niet meer bezoeken in aanwezigheid van hun kinderen en gehandicapten. Geen wonder dat ze boos zijn.

Terug naar www.deeltijdschrijver.nl