Ruben Korfmaker

Kleine Wim werd gepest en niemand wist waarom. Misschien omdat hij niet zo groot was als andere kinderen; wellicht vanwege zijn blauwe ogen. Er waren geen aanknopingspunten. Na school werd hij opgewacht en getreiterd. In school werd hij stiekem geknepen of geduwd. Er werden bedreigingen getweet en verwensingen gefacebookt. Leraren wisten dat er wat was, maar ze konden er geen vinger op leggen. De ouders van Wim hoorden de afschuwelijke verhalen en konden niets doen. Wim bleef langer op school om de leraar te helpen; dacht de leraar. De ware reden was een stuk triester. De leraar zag het niet. Toen Wim vijftien jaar was, fietste hij om de halve bomen van de spoorwegovergang heen en liet zichzelf uiteenrijten door de intercity Groningen-Utrecht. De school dompelde zich in diepe rouw, de pesters huilden, de ouders waren voor hun leven getekend en de leraren vroegen zich af waarom ze niets hadden gemerkt. De directeur sprak de toegesnelde media toe en zei dat een externe commissie de

Charles Bukowski. Misschien kent u hem. Of kende, want hij is dood. Op 9 maart 1994 stierf hij op drieenzeventigjarige leeftijd. Zijn relatief hoge leeftijd had hij niet te danken aan het eten van komkommers, radijsjes en appels en het drinken van thee. Charles Bukowski liep, de lezers van zijn boeken weten het, op whisky. Of wellicht bourbon, want de man woonde in Los Angeles. Daarnaast wipte hij  zich suf en over dat leven schreef hij zijn boeken. Prachtig om te lezen, maar ook gedegen gereedschap voor de geheelonthouder.  Onlangs hoorde ik het een tegen een monumentaal pand pissende dronkaard op zaterdagavond nog kernachtig verwoorden: drank maakt meer kapot dan het stuk maakt. Dit weekend bezocht ik met wat buren en vrienden de whisky Xperience. Een evenement dat, gezien het hier voorgaande al snel de naam van een zuip- en kotsfestijn zou kunnen krijgen. Een naam die het niet verdiende, zo bleek al gauw. Zo sprak ik er bijvoorbeeld met een man die zijn vrouw als BOB had aangemerkt.

Toen de deeltijdschrijver de basisschoolleeftijd had, frequenteerde hij in ruime zin en met veel plezier de inmiddels reeds lang ontmantelde speeltuin in Bolsward. Dit centrum van vertier lag, als ik het wel heb, aan de Pieter Coopmansstraat, op de hoek met de Claes Baerdtstraat. Ik wipte, schommelde, draaide en gleed dat het een lieve lust was en bracht er met gemak een volledig dagdeel zoet. En ik was niet de enige. Voor veel leeftijdgenootjes was de speeltuin het toevluchtsoord voor de woensdagmiddag. Op het speeltuinterrein bevond zich een klein hokje, met daarvoor of, bij slecht weer erin, Mijnheer De Wit . We deden wat Mijnheer De Wit zei; hij was de baas en ja, we zeiden Mijnheer tegen hem. Tegelijkertijd schommelden wij van het ene leermoment naar het andere. We leerden iets over sociale contacten, over omgangsvormen, over gezagsverhoudingen en we leerden dat je voor een wip altijd met zijn tweeën moet zijn. Een staartdeling, de tafel van 8 of een grammaticaal vraagstuk heb i

België is mooi. Ik reis met iets te weinig regelmaat, maar altijd met groot genoegen af naar de Ardennen en verblijf er graag temidden van de glooiende landschappen, in comfortabele gites en pittoreske dorpjes, verheug mij er op lange wandelingen langs berg en dal en drink er met smaak een goed glas bier, betrokken van een van de vele kloosters in het land. Daarbij komt dat de Belgen leuk zijn, vaak en hard lachen, trots zijn op hun land en in tegenstelling tot de Fransen, het soort Frans spreken dat ik versta. Het is het idee dat ik heb van België en Belgen. Het idee dat zich in mijn gemoed nestelt als ik er met een pet op de kruin, bezonnebrild gelaat en van spiegelreflex voorziene borstpartij rondloop, bier drink en Vlaamse gaaien eet in een familiair aandoend, ongedwongen restaurantje. De nieuwszenders leren ons echter wat anders. Bijvoorbeeld dat België, voor wat de officieel gesproken talen betreft, is verdeeld als een aangesneden slagroomtaart. Dat geen Franstalige ooit zal word

Flatulisme. Een woord dat lijkt op flatteus maar er niets mee te maken heeft. Integendeel. Flatteus betekent vleiend, en een direct verband met flatulisme is vooralsnog volstrekt weerlegbaar. Flatuleren is namelijk het laten van scheten. Ruft, wind, flatus. Wat u wilt. Een activiteit derhalve die de mannelijke helft van het gezinnetje waarin ik als zoon fungeerde, tot kunst had verheven en die, in de letterlijke zin, onverkort is overgewaaid naar zijn eigen huidige bedoeninkje. Vanzelfsprekend tot grote ergernis van echtgenote en, ik moet het hem nageven, van zoon. Niets schrikt mij af om op gezette tijden de uitstoot van CO2 aanmerkelijk te verhogen en de haalbaarheid van de Europese normen daartoe als zodanig in gevaar te brengen. Mijn gezin is de dupe; ik weet het. Maar ik kan nu eenmaal niet blijven lopen met een pens vol gas. Gelukkig is het mijn enige zwakke punt. Voor de rest ben ik onberispelijk. Daarom kan ik mij ook zo buitengewoon druk maken om het gedrag van anderen. En een

Ik ken twee mensen. Nou, ik ken er eigenlijk wat meer, maar over hen wil ik het in dit stukje niet hebben. Van die twee mensen is de ene een vrouw en de ander een man. Ze zijn niet elkaars man en vrouw en ze kennen elkaar niet. Misschien hebben ze elkaar eens zien lopen, maar dat weet ik niet. Voor zover ik het kan overzien is hun enige band dat ik ze ken. De vrouw waar ik het eigenlijk niet over wil hebben, maar waarover dit stukje wel gaat, is iemand zonder wiens aanwezigheid de rust over de openbare ruimte neerdaalt. Als zij in de auto stapt, is iedereen blij. Het aantal negatieve zaken dat ik over deze vrouw kan opschrijven loopt in de dozijnen, maar vanwege het wereldwijde karakter van het medium waarop ik deze column publiceer en de kans dat iemand de vrouw herkent aan de hand van een hier omschreven specifieke eigenschap, zal ik mij slechts uitdrukken in algemeenheden. Ik moet er maar geen schandpaal van maken. Desalniettemin lult mevrouw vergif over hen die haar niet bevalle

Ik behoor niet tot de groep Nederlanders die s ochtends met uitbundige vreugde de lakens van zich werpt, in de badkamer de spiegel bestudeert en tot de conclusie komt dat daar iemand staat waar hij trots op is, zich vier keer fier op de borst slaat, een keer Tjakka roept en staat te popelen om de aanstaande dag vol uitdagingen en heerlijkheden tegemoet te treden. Als ik mij uit bed laat vallen, het bed rond, de badkamer bereik en mij ertoe gedwongen heb de man in de badkamerspiegel recht in de ogen te kijken, moet ik altijd denken aan de Rijdende Rechter. Ik zal het ermee moeten doen . Andere oneliners als het is niet anders , vandaag valt het mee en na een uurtje wordt het beter frequenteren de geest en werken op het gemoed. Als een vonnis van de rechter, word ik elke ochtend geconfronteerd met een voldongen feit. Het leven van een gourmand, een lekkerbek, trekt nu eenmaal zijn sporen. Niet alleen in het gelaat, maar zeker ook een half metertje eronder. Als ik na wat koud water de t

In 1999 was ik met echtgenote op Texel. Het was het laatste Waddeneiland dat ik nog moest aandoen om mijn persoonlijke rijtje te completeren. Op de andere vier eilanden was ik al geweest. Op twee ervan zelfs erg vaak, maar nu was ik voor het eerst op Texel. In De Cocksdorp. Met C-O-C-K.  En ik vond Texel mooi. Goed, het is welbeschouwd een voortzetting van het vasteland, maar de Slufter is prachtig en de kustlijnen op de eilanden zijn immer een lust voor het doelgerichte toeristenoog. Texel haalt het niet bij Schiermonnikoog, maar Texel heeft iets wat Schiermonnikoog niet heeft, of tenminste in veel mindere mate. Schapen. Op Texel sterft het ervan. Zo'n veertienduizend. En al die schapen moeten worden geschoren, opgevoed en geslacht. In de eerste twee gevallen blijft zo'n schaap leven, in het derde niet. Maar opvoeden, hoe gebeurt dat dan? Wel, in Frankrijk eet men graag schaap en de Fransen hebben bedacht dat als je die beesten dicht bij zee laat grazen, het vlees een zilte t

Zestien miljard extra bezuinigingen in een jaar. Er zullen maatregelen worden genomen die ongetwijfeld voor nog meer voedselbanken gaan zorgen, voor nog meer ellende in de zorg, een verdere uitkleding van het onderwijs en zeker voor meer werkloosheid en armoede. Het kabinet zal ons door de zware tijden loodsen, althans dat vertrouwen zou je moeten hebben. Het vertrouwen dat het kabinet de vinger aan de pols houdt en ervoor zorgt dat het kleine ontkiemende economieplantje niet meteen vertrapt zal worden en groeikansen krijgt. Helaas, vertrapt wordt het plantje misschien niet, maar platgewalst worden zal het toch zeker. Onze minister van V&W heeft haar handtekening gezet voor zo'n viereneenhalf miljard aan asfalt om Amsterdam heen. We willen na ons werk allemaal weer een beetje knap op tijd thuis zijn, volgens haar. Tja, dan moet je wel werk hebben en een huis kunnen betalen. Mevrouw Schultz van Haegen!

There are fifty ways to leave your lover. Paul Simon, naar ik dacht. Zo kun je haar een schop onder haar kont geven, je kunt haar achterlaten bij een benzinestation in België, samen met de helft van haar spullen op straat zetten, het slot veranderen, in het bos aan een boom binden, achterlaten bij een benzinestation in Frankrijk, vastbinden op een paard en het beest een schop tegen zijn poten geven (sorry: benen) en achterlaten bij een benzinestation in Duitsland. Ik zeg maar wat, ik ben het niet van plan. Maar tot zover de wijze waarop het kan; de reden om het te doen ligt een stuk genuanceerder. Vaak is die het gevolg van opgekropte onvrede die in de loop van de tijd evolueert in aversie, wanhoop en ellende. Dat dit kan gebeuren is een gebrek aan gesprek tussen de partners. Er wordt niet gecommuniceerd en als één van de echtelieden op een dag zegt dat het niet meer gaat, komt het voor de ander als een donderslag bij heldere hemel. De ander had het helemaal niet zien aankomen. Vandaa

Het stond vanochtend allemaal in het AD. Een man die een meisje vermoordt omdat hij zogenaamd uitbehandeld was en, op een bladzijde ervoor, een jonge vrouw die, omdat ze haar eigen bijdrage van € 200,- die tegenwoordig voor psychische hulp wordt gevraagd, niet kan betalen, zichzelf om het leven helpt. We zijn op de goede weg, mevrouw Schippers. Nog een half jaartje, dan zit de zorg in Nederland op het niveau van dat in Zimbabwe. Heeft Robert Mugabe het kennelijk nog niet eens zó slecht gedaan.

De verwachting was dat het zwaar zou zijn, de realiteit wees niet anders uit. De eerste werkdag na een mooi weekend van louter ontspanning brak meedogenloos aan. Ik moest weer aan de slag. Maar nu, zo net na de lunch, The Köln Concert van Keith Jarrett op de speakers, moet ik aan bijstellen gaan denken. Het tellen der zegeningen. Voor mij breekt er tenminste weer een werkdag aan, nietwaar? En zo'n klotebaan heb ik nu ook weer niet. Met aftrek van de nodige ergernissen houd ik nog heel wat interessants en moois over. Alleen de ochtend was een worsteling, en... vrijdag ben ik alweer vrij. Ik mag niet klagen en zal het daarom ook maar niet doen.

Ik ben weer thuis van een weekendje Ardennen met de vrienden, door intimi dikwijls aangeduid als vieze-mannen-weekend. Maar de douche was functioneel en er was een prima bad, dus viel de reinheid erg mee. De geest raakte op een enkel ogenblik overigens wel enigszins vertroebeld door de bijzondere Belgische triples en de meegenomen voortreffelijke whisky. Toch zijn we, op een kapotte Ipod en een gebroken kies van één van de vrienden na, prima uit de strijd gekomen. Het kan nog wel eens.